شانس؟

همیشه موقع خوندن یک کتاب تازه و یا دیدن یک سریال جدید مسرانه تمام وقتمو میزارم پای جلو بردنش اما وقتی به پایانش میرسم با خودم میگم کاش توی همون مسیر دیدن و یا خوندن لذت بیشتری میبردم، مثلاً زمان بیشتری رو اختصاص میدم به خوندن و تحلیل هر فصل کتاب ، و در آخر وقتی از کتاب و سریال دل میکنم احساس میکنم چند روزی رو جای اون شخصیت ها بودم و زندگی کردم! 

به قول دوستی؛ نویسنده ها قبل از آشنایی آونقدر از معشوق غایب مینویسن تا در آخر که اونو ملاقات میکنن به جای اینکه عاشق فرد بشن عاشق نوشته هاشون میشن!

خونه ما توی یکی محله های تهرانه، و ساختمون ما از ساختمونای کناری کمی بلند تره و ما هم طبقه آخر ساکن هستیم.

بیشتر اوقات که جلوی پنجره میشینم مشغول دیدن تیک آف هواپیما ها میشم. اخیراً نمیتونم با دیدن هواپیما ها خودم رو جای اون ۱۷۶ نفر حادثه هواپیما ۷۵۲ اوکراین نزارم، نمیتونم تصور نکنم اون فیلمی که از اجساد دیدمو، نمیتونم فراموش کنم که چرا؟ مگه گناهشون چی بود؟ خانواده هاشون چی؟ 

تصورش وحشت ناکه!!! خیلی خیلی زیاد... و به این فکر میکنم که خدا کجاست؟ خدای اون ۱۷۶ نفر!

 میاد توی کلاس از انتخاب صحبت میکنه، میگه هر اتفاقی میوفته انتخاب تو بوده و مسئول ۱۰۰٪ انتخابای خودت هستی، اونوقت خانواده و جامعه و .... چی میشه؟ 

اونی که سرطان میگیره انتخاب خودش بوده؟ اونی که تو هواپیما با هزاران امید مرد انتخاب خودش بود؟ درد آوره که در جواب این سوالا گفت آره انتخاب خودشون بود! 

میخوام بگم همچین جامعه مسموم و آلوده ای داریم با همین افکار خاطرناک و سمی.